Przyjaźń..

Jak wiadomo nam dorosłym, człowiek to zwierze stadne i bardzo dobrze czuje się w grupie.

Bardzo rzadko zdarzają się ludzie samotnicy. Całe życie dążymy by otaczać się dobrymi ludźmi, znajomymi, koleżankami, kolegami, przyjaciółmi. Oczywiście każdy ma okres gdzie zaszył by się gdzieś w samotni by odpocząć, ale generalnie lubimy się spotykać, lubimy rozmawiać, lubimy ze sobą przebywać, a jeśli mamy jeszcze z kim to moglibyśmy nawet ze sobą zamieszkać żeby zdążyć się nagadać ;-)

Jako dorośli rzadko zawiązujemy nowe przyjaźnie. Lubimy ludzi, ale doświadczenia z naszego całego dotychczasowego życia powstrzymuje nas już od wylewności, nie darzymy ludzi 100% zaufaniem, a nawet bardzo często ciężko uzyskać 50%.

Jesteśmy już najczęściej uprzedzeni, lub po prostu boimy się sparzyć.

Co innego dzieci..

Dzieci są nieskazitelne. Są szczere a ich intencje niczym nie podyktowane.

Uwielbiam patrzeć jak dzieci się bawią. Jak ustalają sobie hierarchię. Jak budują coś wspólnie by za chwilę to zburzyć i mieć z tego niezły ubaw. Dzieci nie patrzą czy ktoś jest gruby, chudy, brudny, czysty. Czy ktoś ma markowe ciuchy i zabawki, czy ktoś już mówi czy jeszcze nie, czy ktoś jest sprawny, zdrowy czy niepełnosprawny. Dzieci cieszą się sobą, tym co mają, i tym że mają siebie - dopóki my dorośli tego pięknie nie spieprzymy.

To my pokazujemy, że ktoś jest gorszy, że jest inny. My piętnujemy. My nadajemy różne kształty w głowach dziecka, które potem ono dopasowuje do otaczającego świata.

A nie mogło by zostać tak jak jest? Nie może być tak pięknie? 

Nasz świat dorosłych jest inny, a my uparcie ingerujemy w świat dzieci myśląc, że właśnie tak trzeba, że trzeba upodobnić ich świat do naszego.

Ingerujemy w to jak mają się bawić, czym mają się bawić i z kim mają się bawić.

A one, one chcą tylko się bawić - tam nie ma drugiego dna, nie ma nic dziwnego...chcą się bawić...i same dobierają się w grupy...instynktownie jednych lubią bardziej, innych mniej...ale generalnie dziś bawią się w jednej grupie by jutro bawić w innej.

Nas Jaś początkowo stronił od dzieci. Teraz gdy wychodzi głośno krzyczy "dzieci , dzieci"...nawet jak ich nie widzi jedzie rowerkiem tam gdzie zazwyczaj dzieci się spotykają.

Uwielbia zabawy z dzieciakami. I mamy to szczęście, że na osiedlu tych dzieci jest sporo w podobnym wieku. Rozsiada się to małe towarzystwo jak stonka na ziemniakach pod blokiem i jest moc. Jeszcze te nasze maluchy słabo bawią się wspólnie razem..bardziej obok siebie wymieniając się  tylko zabawkami, lub tocząc bój o jakiś samochód. Czasem odbywają się Dantejskie sceny..a czasem istne komedie...ale uwielbiam ten widok..uwielbiam te nasze wszystkie dzieci...mam nadzieję, że te osiedlowe przyjaźnie będą solidne i mocne, i że nasze dzieci będą utrzymywały te znajomości jeszcze długo...

Sama pamiętam z dzieciństwa jak super było mieć swoją bandę, wsparcie na dobre i na złe.

Fajnie mieć w dzieciństwie takich przyjaciół, którzy potem zostają i ciągną się po dorosłe życie.

Nigdy nie zdawałam sobie sprawy jak mocno dzieci mogą się ze sobą zżyć. Jak mogą się bardzo polubić. Jakie emocje mogą wzbudzać.

Jaś ma przyjaciela a może lepiej użyć słowa miał. Niestety najlepszy przyjaciel Jasia - Paweł, wyprowadził się. Jaś już teraz przeżywa, mimo, że nie wie o co chodzi, i nie zdaje sobie sprawy, że już tak często Pawła widzieć nie będzie. 

Jaś wstaje i pyta o Pawła, wychodzi na dwór patrzy w jego okno i krzyczy Paweł.

Jaś z Pawłem są jak bracia. Paweł jest z marca Jaś z maja, od około roku czasu widywali się niemal co dzień. I to nie na godzinkę, często spędzali ze sobą czas od rana do 13-14.

Razem jedli, pili, bawili się, spali, spacerowali. Razem uczyli się mówić, chodzić, jeździć na pojazdach, chodzić na zakupy. Razem- wszystko razem. Obydwoje mimo, że czasem się kłócili, dbali o siebie i nie daj Boże jakieś inne dziecko - oczywiście nie celowo  -chciało jednemu zrobić krzywdę, od razu drugie reagowało.

Czasem czułam się jakbym miała dwójkę dzieci, bo jeśli jeden jadł ciastko drugi też musiał to samo, jednemu robiłam pić to i drugiemu też musiałam bo przecież obydwoje muszą pić to samo. 

Szkoda, że Pawła już tu nie będzie, ubolewamy zarówno my jak i Jaś. Mamy tylko nadzieje, że spotkamy się we wspólnym przedszkolu i przyjaźń będzie kontynuowana, i że do tej pory się nie zapomną.

Na chwilę obecną wszystko Jaśkowi kojarzy się z Pawłem. Odmówił picia z butelki po wodzie Kubusia bo z takiej pił Paweł i gdy chcę mu dać się napić to krzyczy że to Pawła.

Wieczorny rytuał spania powiększył się o rozmowy o Pawle. I do litanii : mama kocha Jasia, tata kocha Jasia, baba kocha Jasia, dziadzia kocha Jasia, Peppe kocha Jasia , Miś kocha Jasia, doszedł Paweł kocha Jasia.

Nigdy nie przypuszczałam że 2-latek może być mocno emocjonalnie związany tak naprawdę z obcym dzieckiem, z obcym człowiekiem., ale to dobry znak, to dowód na to że moje dziecko ma dużą empatię i sympatię. Mam nadzieje,że będzie zawierał dużo takich przyjaźni, i że nigdy się na tym nie sparzy. A warunki ku temu są...bo i fajnych dzieciaczków tu u nas nie brakuje. Już widzę, jak ciągnie go do kolegów. Oby tak dalej :-) Bo przyjaźń to ważna rzecz.

 Aż się łezka w oku kręci...oglądając te zdjęcia...a jest ich dużo więcej...oj szkoda takiej przyjaźni...

Teraz widzę jak oni się zmienili od niespełna roczniaków do "dorosłych 2-latków... Kochane chłopaki!