Mój pierwszy BLOG!

Z góry uprzedzam, to nie jest żadna reklama, nawet nie znam tej kobiety, nawet niewiele a może nawet wcale nie komentuje u niej na blogu, ale mimo wszystko dużo mnie nauczyła. 

Mając przerwę dużo myślałam czy nadal prowadzić blog, zdawało mi się to pozbawione sensu. Musiałam przypomnieć sobie sens z jakim zaczęłam się tu udzielać.

Przez ten czas zraziłam się do wielu blogów, patrzyłam z boku na podbieranie sobie tematów, afery, docinki, lub na blogi które na siłę chciały by wyjść z niszy. Na blogi których autorki prześcigają się w designie pokoików, ubranek, umiejętności dzieci całkowicie zatracając sens parentingu...na Matki obrzucające się błotem, umoralniające każdego jakby była tylko jedna racja...na debaty cycek kontra butelka, szczepić czy nie szczepić...i wiele innych hucznych tematów...

Na zjazdy, spotkania blogerów na których nigdy mnie nie ma i nie będzie - bo to bajka..(Mam wrażenie że są do cna sztuczne i napędzane..choć oczywiście mogę się mylić... ) Wolę spotkać się osobiście w miarę możliwości z blogerkami, które lubię i cenię. Mogę zawsze pomóc przy jakiś projektach i akcjach...ale nie dla sławy i oklasków..

Siedziałam tak więc kiedyś i myślałam, analizowałam czy blogowanie nadal ma sens. I przypomniałam sobie czego tak na prawdę tu szukałam i co mnie napędziło.

Kiedy jeszcze nie było Jaśka nigdy nie czytałam blogów. Nie miałam pojęcia o parentingach, stylóweczkach, trolowaniu, banowaniu, hejtowaniu – nic - zupełna beztroska.

Wiedziałam, co to jest blog, że niektórzy prowadzą i są w tym idealni. 

Słyszałam też o blogach pamiętnikach - zupełnych niszach w blogosferze, które czasem czytałam, tak o!

Z przypadku. Z powodu pomyłki wujka Google lub też trafiałam na przypadkowe blogi umieszczone na głównej w Onecie. Nigdy jednak do nich nie wracałam. Ja żyłam własnym życiem one tez.

Pojawił się się Janek a ja chcąc nie chcąc, czując się niedoświadczoną mamą szukałam nie raz informacji w Internetach. Kiedyś natknęłam się na blog. To było moje pierwsze zderzenie z parentingiem w czystej formie.

Wpadłam! 

To był w sumie pierwszy blog przeczytany od deski do deski. Moja pierwsza matka blogowa, od której się uczyłam.

Bardzo podobało mi się wtedy, w jaki sposób na luzie, w normalności wychować dziecko.

Chłonęłam archiwum data po dacie narażając się mężowi, któremu ekran nocą święcił prosto w oczy.  

Nie mogłam wyjść z podziwu jak ta młoda kobieta może być zarówno młoda, zabawna, zaradna i tak mądra życiowo.

Bardzo spodobało mi się to bezpośrednie podejście do dziecka -  po prostu jak do człowieka rozumnego zwanego inaczej homo sapiens. Granie z nim w otwarte karty. Bawienie się szczerze i bez przymusu. I nie stawianie barier ani granic.  Jej syn może wszystko osiągnąć bo ma rodziców dających mu wolność pomimo ciągłego wychowywania. Ja tak ich widzę. 

Uwielbiam to zdrowe podejście do rzeczywistości Matki, to logiczne myślenie, bez szumu, zbytniej analizy, bez tych cukierków i rzygania tęczą a zarówno ten dystans do siebie i swoich możliwości. Razem z Ojcem tworzą niebagatelny duet. A dopełnia ich Prezes – mieszanka wybuchowa ich obojga. Do pozazdroszczenia.

Może dlatego, że dużo przeszli. To była długa droga wręcz z zaświatów.

Może, dlatego umieją się cieszyć tak bardzo sobą. Z szacunkiem i poczuciem humoru.

Może, dlatego że tak walczyli umieją teraz nabrać dystansu.

Może, dlatego przez tę walkę o swojego Jaśka, są mi jakoś bliscy; mimo, że ta walka rożni się od mojej: oni walczyli o istniejące już życie - a ja o to, by życie się zrodziło.

 Czytając ten blog czuje jednak bliskość.

I nie raz Matka podnosi mi ciśnienie. Nie raz nie zgadzam się z jej zdaniem. Nie raz nie cierpię jej poglądów szczególnie w sferze religii - bo przecież są tak odlegle od moich.

Ale co dzień wracam do Matki do Prezesa choć czasem nudzi mnie powracający temat wcześniactwa - ale zaraz potem stukam się mocno w głowę. Kobieto!!! To ich teraźniejsze życie, tym żyją!! Tego nie da się wymazać ot tak!! To ich trauma...ich horror - jak dla ciebie Twoja Niepłodność!

Ja sama mogłabym ciągle mówić i rozmawiać na temat swojej choroby, czując że uzdrawia mnie to po części,  tym samym przez przypadek mogę pomóc innym. Tak samo Ona Matka zapewne funduje terapię sobie przy okazji robiąc tym blogiem dużo dobrego dla rodziców wcześniaków.

A kiedy robi to tak mądrze jak do tej pory jestem za tym by nudziła mnie tak co dzień.

To był mój pierwszy blog....

Dzięki niemu zaczęłam prowadzić swoja terapię - swój blog.

Blog, w który pokarzę cud jaki przyszło mi przeżyć na własnej skórze.

Cud życia...

Cud nowego życia, który o ironio losu ma na imię Jaś...jak Prezes.

Obydwoje z  mężem kiedyś obserwowaliśmy Prezesa jak rośnie, jak jeździ na deskorolce, jak się wspaniale rozwija.

Teraz patrzymy jak nasz syn stawia pierwsze kroki ku samodzielności.

To był mój pierwszy blog ....–

Blog, do którego wracam i będę wracać i mimo wszystko uczyć się prawdziwego parentingu.

Mój blog nigdy nie będzie tak poczytny. Dla mnie jest bardziej pamiętnikiem niż blogiem. Raczej nie staram się poruszać bieżących głośnych tematów. Wolę pisać o dzisiejszym dniu, wczorajszych emocjach, tak bym za parę lat mogła raz jeszcze przeżyć ten stan, ten czas, który tak ucieka.

A Matce Prezesa, bo o niej tu mowa, życzę dalszych sukcesów i dalszej życiowej mądrości...

I jeśli macie ochotę poczytać coś wartościowego polecam zarówno jej blog jak i portal o wcześniactwie, którego też jest współautorem  i redaktorem www.zawczesnie.pl