...juz wiem że nic nie wiem...

Dziś dzień intensywny...jak wspomniałam wczoraj byłam dziś u lekarza....
Niestety...jest tak jak myślałam...no...może ciut gorzej niż myślałam...jeszcze sama chyba nie przetrawiłam w sobie tego co usłyszałam...

Torbiel jak była tak jest....Prof. martwi że jest taka rozlana że cieżko na pierwszy rzut oka stwierdzić czy to na prawym czy lewym jajniku...
Porównując wyniki hist-pat z poprzednich operacji stwierdził że jest dobrze i jednocześnie niedobrze...tzn. dobrze by było gdyby okazała sie taka sama a nie gorsza....niestety ten rodzaj lubi się zezłośliwiać :-(  dlatego dla pewności wcześniej obowiązkowo zrobić markery nowotworowe...
Następna gorsza wiadomość to ta że raczej będzie to laparotomia niż laparoskopia ....
Trzecia wiadomość ta najgorsza dla mnie...jeśli co kolwiek nie będzie grało usuwa cały jajnik..czyli moją ostatnią szansę na maleństwo...staram się na razie o tym nie myśleć....przyjęłam to na razie na sucho...myśląc że na martwienie się będzie jeszcze czas....choć nie powiem mam ochotę siąść i wyć...ale nie...wiem że nie mogę się rozkleić....wiem że prof. ma absoutną rację że mam dla kogo żyć i nie ma potrzeby ryzykować mojego zdrowia i życia bo w rezultacie moge potem osierocić nie jedno a dwójke dzieciaków...ale jak sobie pomyślę że nie będe mogła poczuć już zapachu niemowlęcej skóry, poczuć tego delikatnego ciałka przytulonego do piersi to chce mi sie krzyczeć....
Dziewczyny..dlaczego to wszystko jest takie skomplikowane...dlaczego ot tak nie można zdecydować się na dziecko i już....
Już w ogóle pomijam cała tą operację, ból, dochodzenie do siebie...znowu to samo...jak sobie przypomne te mdłości po narkozie, te konwulsje połaczone z bólem pooperacyjnym...to pierwsze wstawanie z łożka i męczenie się z drenem...spacery z przyjacielem drenem po korytarzu by tylko uchować się przed zrostami...zakaz uprawiania sportu przez 3 miesiące i zakaz podnoszenia czegokolwiek przez miesiąc..to wszystko brzmi jak zakaz normalnego egzystowania ...
I jest jeszcze Jachu....jak przy nim..pragnacym podnoszenia, przenoszenia, wlozenia do lozeczka i milionie innych czynności...jak potem dojść przy nim do sprawności gdy każdy ruch sprawia ból...nie wspominając o zwykłej czynności fizjologicznej w toalecie...jak go wykąpać, włożyć do łóżeczka....słabo to widzę....
Mam czas przemyśleć całą tą organizację do końca października...dokładny termin poznam jutro....powoli będę musiała przyzwyczajać sie do tych opcji..oswajać się z nimi...zaprzyjaźnić się na tyle..by każda decyzja która padnie tego sądnego dnia nie wywołała lawiny uczuć...bo przecież muszę być twarda..bo mam dla kogo....

Pamiątka z ostatniego zabiegu czyli ja i mój przyjaciel dren...